75 jaar kwb Weerde, dat moest gevierd worden … met meer dan een glas.
Zaterdag 14 mei al vroeg in de ochtend verzamelen we met 48 op het plein zonder naam te Weerde, gemeenzaam “gemeenteplein” genoemd. Wie herinnert zich nog dat hier ooit het gemeentehuis van Weerde stond? We stapten in met onze aangeboden ontbijtzak. Koffie of thee kregen we aan onze zitplaats geserveerd, met dank aan Martine, Greet en Kathleen.
Probleemloos zijn we niet aan het fort geraakt, een chauffeurswissel bleek nodig, wat toch voor wat tijdverlies zorgde.
Eben-Emael is een reusachtig fort, gelegen juist over de taalgrens aan het Albertkanaal. Het had tot doel een eventuele aanval uit het Oosten, lees Duitsland, te stoppen of op zijn minst sterk te vertragen zodat de Belgische troepen zich zouden kunnen organiseren.
Dit is jammerlijk mislukt. De Duitsers beschikten nl. over een geheim wapen, zweefvliegtuigen, waarmee zij zowat onopgemerkt op de berg boven het fort konden landen. Op 10 mei 1940, de oorlog was nog niet verklaard, was het fort in korte tijd ingenomen en ons landje een illusie armer. Het aantal gesneuvelde soldaten bleef langs beide kanten eerder beperkt. Het dorpje zelf werd wel vrij zwaar getroffen.
Toch is een bezoek aan dit fort zeer interessant, ook al omdat het omzeggens niet werd vernietigd en het was uitgerust met voor die tijd vrij moderne snufjes. Zo was er bv. een grote koepel die hydraulisch verticaal kon bewegen om het fort van de buitenwereld af te sluiten.
6 kilometer ondergrondse gangen op 3 verschillende niveaus, installaties voor radio, verluchting, luchtontsmetting, munitielokalen met een houten deur, munitieliften, een ziekenboeg, slaapzalen en lokalen voor allerlei doeleinden, er dienden tot 1000 soldaten gedurende 1 maand in te kunnen overleven.
Na enkele uren ondergronds te hebben doorgebracht, klommen we ook nog op de mergelberg waarin het fort werd uitgegraven. Onze gids, die er zijn maidentocht beleefde, benadrukte herhaaldelijk dat we zeker nog eens moesten terugkomen. We hebben inderdaad niet alles kunnen zien.
Het middagmaal met lokale specialiteiten, kregen we in de Moulin du Broukay, aan een oude watermolen gelegen in een kleine vallei waar je met de bus beter niet inrijdt. Onze gewaarschuwde chauffeur probeerde dit toch, met als gevolg schade aan de bus en een vernielde achterruit, zodat een nieuwe bus opgetrommeld werd.
De bus zonder achterruit bracht ons naar het kasteel van Genoels-Elderen waar 80% van ons gezelschap zich had ingeschreven voor de wine-tasting, gekoppeld aan een bezoek aan de kelders van het kasteel en de zeer mooie tuin. De wijn en de uitleg van onze gids werden zeer gesmaakt. Een aantal onder ons kan nu thuis nog genieten van de producten van het voorlopig nog steeds grootste wijndomein van België.
Een dikke proficiat aan Martine die dit alles vlekkeloos organiseerde en aan crisismanager Reinhart die de enkele problemen professioneel aanpakte!
